Γλυτώσαμε απ’ τα λιοντάρια και θα πάμε από ελέφαντα. 50 μέτρα και πλησιάζει γρήγορα. Την ίδια στιγμή ακούω τις φωνές των υπολοίπων. «Φύγαμε, φύγαμε, τώρα! Βάλε μπρος!» «Προσπαθώ, προσπαθώ… δεν παίρνει,γαμώτο!» Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Όλη μέρα άναψε- σβήσε, τώρα βρήκε να κολλήσει; 30 μέτρα. Αρχίζω να διακρίνω μικρογδαρψίματα, εκδορές, χαρακιές κι άλλα σουβενίρ απ’ τη ζωή στην ανοιχτή ζούγκλα. Απ’ ό,τι φαίνεται, θ’ αποκτήσει μερικά ακόμα σε ελάχιστο χρόνο. Δεν υπάρχει χρόνος ούτε για να κατέβουμε από το αμάξι και να δοκιμάσουμε την τύχη μας πεζοί. «Θεέ μου, θα πεθάνουμε! Ίκαρε, κάνε κάτι!» Οι κακόμοιροι, ήρθαν διακοπές και κινδυνεύουν να τους πατήσει ελέφαντας.

Είναι σχεδόν αστείο. Όπως το βλέπω, αφού πρώτα μας καρφώσει με τους γιγάντιους χαυλιόδοντες, θα μας σηκώσει στον αέρα και μετά θα μας πετάξει με δύναμη στο έδαφος. Όσους ζουν ακόμα θ’ αρχίσει να τους πατάει τα κεφάλια σαν μελλοθάνατους στη μεσαιωνική Ινδία. Να τον περάσει κανείς στο τρέξιμο πάλι, δύσκολο το βλέπω. Παρά τους 5 τόνους του, τρέχει τα 100 μέτρα πιο γρήγορα κι απ’ τον Μπολτ. 15 μέτρα. Νιώθουμε τη γη να τρέμει λες και γίνεται σεισμός. Για να μας τρομάξει ακόμα περισσότερο – λες και δεν τα ’χουμε κάνει ήδη πάνω μας – βγάζει και την κραυγή εφόδου. Αυτή την πνιχτή ριπή ήχου σαν από χαλασμένο γαλλικό χόρνο. «τρτρτρρρρτρτρτριιοοοιιυουουου!!!!» 10 μέτρα…9…8.

Πάνω που να πάω να πω του Anasa «ήταν τιμή μου που δούλεψα μαζί σου, θα σε δω στην άλλη μεριά» και στους πελάτες «ευχαριστούμε που διαλέξατε το γραφείο μας για τις διακοπές σας, αλλά τώρα ετοιμαστείτε για το ταξίδι της ζωής σας», ακούγεται ο μαγικός ήχος. H επαναστατική εφεύρεση του Νικολά Τέσλα, το περιστρεφόμενο μαγνητικό πεδίο κοινώς μίζα – αρχίζει να λειτουργεί, ηλεκτρισμός παράγεται, τα γρανάζια γυρίζουν, η βενζίνη φτάνει στον κινητήρα, η μηχανή παίρνει μπρος. «Αυτό είναι! Φωνάζω με δύναμη. Αυτό είναι!» Στο οπτικό μας πεδίο, από την αριστερή πλευρά, χωράει μόνο ο σκουρόχρωμος όγκος που συνεχίζει να έρχεται. Τώρα βλέπω και τις ατέλειες πάνω στα ελεφαντόδοντα. Μικροστίγματα, βαθουλώματα, λεκέδες.5 μέτρα και τρεις κινήσεις ακόμα. Συμπλέκτης, πρώτη, γκάζι και αμέσως οι πίσω τροχοί σπινάρουν, χαλίκια πετάγονται, και εμείς γλιτώνουμε ξυστά από του Χάρου τα δόντια (μάλλον από τους χαυλιόδοντες του ελέφαντα). Η χαρά μας δεν έχει προηγούμενο. Σφιγμένες γροθιές και κραυγές νίκης δίνουν και παίρνουν. «Ναι, ναι, ναι!! Είμαστε ζωντανοί, είμαστε ζωντανοί!» «Γιούουουουουχουχου! Πάρ ’τα, ρε παχύδερμο, πάρ ’τα, να, χα,χα! Δε μας πέτυχες, δεν μας πέτυχες. Την άλλη φορά, την άλλη φορά, τ’ακούς; Χα,χα!» (εμένα, πλάκα-πλάκα, μπορεί να με θυμηθεί αν με ξαναπετύχει πουθενά).

Για παρακάτω…αγοράστε το βιβλίο…